Het gebeurde tijdens een training coachvaardigheden aan een groep docenten. De schoolleiding had bedacht dat ze binnenkort gepersonaliseerd moesten gaan lesgeven.
Iedere leerling een behandeling op maat.
Prima idee lijkt me, dus ik had er zin in.
Ze kwamen vrij luidruchtig binnen. Sfeertje ‘ons kent ons’. Net een klas schoolkinderen eigenlijk.
Waar je mee omgaat, daar raak je mee besmet.
Zoals gebruikelijk gaf ik iedereen een hand. De laatste die binnenkwam was een wat stugge man op leeftijd. Ik kreeg een hand van hem, maar niet van harte en zijn blik ging strak langs me heen. Geen goed teken…
Omdat ik vermoedde dat men nogal wisselde qua zin om deel te nemen besloot ik tot ‘een rondje duim’. Ik zei: ‘Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoeveel zin jullie hebben in deze training. Willen jullie dat eens laten zien met je duim? Omhoog is 10 omlaag is 0…’
Het resultaat: enkele 8’en, zelfs één 10, maar óók enkele 5’en en één 4…
Natuurlijk was de 4 van de man die had geweigerd mij even aan te kijken bij binnenkomst
Ik geef toe: dit liet me niet koud. Maar omdat de training onder andere zou gaan over motiverende gespreksvoering, dacht ik: ‘Dit is ook een mooie kans om te praktiseren wat ik predik…’
Ik vroeg: ‘mag ik met twee van jullie een kort gesprekje voeren over het cijfer dat je gekozen hebt?
Nu werd het spannend – zowel voor mij als voor hen – maar ik kreeg een voorzichtige ‘ja’.
Ik begon maar eens bij degene die een 10 had gekozen. Wat bleek? Ze was pas op werkbezoek geweest op een school waar al coachend les werd gegeven en ze was erg enthousiast!
Toen richtte ik me tot de man die een 4 had gekozen…
Op vriendelijke toon vroeg ik: ‘U had een 4, vertel eens?
‘Hij keek me (voor het eerst) aan en zei: ‘Ach, ik heb het erg druk en bovendien ga ik over een jaar met pensioen…’
Ik: U heeft dus wel betere dingen te doen!
Hij: Dat kun je wel stellen, ja.
Ik: En u vraagt zich af of dit nu wel de tijdsinvestering waard is…
Hij: Inderdaad…
Ik: En toch geeft u het geen 0… Vertel eens?
Hij: Mjoah… ik heb natuurlijk wel enige belangstelling…
Ik: Ok, nou daar ben ik wel blij mee. Wat fijn dat u het in ieder geval een kans geeft…
…
Dit gesprekje klinkt misschien niet spectaculair, maar voor mijn gevoel was de angel eruit. Het leek precies te zijn wat de groep nodig had en uiteindelijk zette iedereen zich prima in. De docent op leeftijd moest iets eerder weg, maar kwam me expliciet bedanken voor ‘de toch wel nuttige tijdsbesteding’…
Als ik hierop terug blik dan deed ik vier belangrijke dingen:
1. Ik verraste de groep met een spannende hier-en-nu vraag en gaf eenieder de gelegenheid zich te uiten
2. Ik demonstreerde al in het eerste kwartier waar de training over zou gaan
3. Ik zocht contact met een persoon die me enige angst inboezemde
4. Ik paste Motiverende gespreksvoering toe
Is het moeilijk wat ik deed? Ik denk van niet!
Volgens mij kan elke trainer leren om op deze manier om te gaan met weerstand.
Wil jij dat ook?
Overweeg dan eens de training Breinvriendelijk Trainen waarin je leert omgaan met weerstand en nog veel meer! We starten op 25 oktober 2017 a.s.
Het kan live (blended) of helemaal online en dus in je eigen tijd op je eigen plek!
Ik ontmoet je graag!
By the way: hoe zou jij reageren op zo’n situatie? Laat het me weten in een comment hieronder, ik leer ook graag van jou!
Vond je dit een leuke of nuttige blog? Please share!
